Ἀποτέφρωση νεκρῶν
Γράφει
η Αγγελική Λιόση, Μεταπτυχιακό
Δικαίου Περιβάλλοντος (Νομική ΕΚΠΑ)
«τίς
δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ;
τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος» (Β’
Κορ. 15,16).
Η
ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, ως απόδειξη της άφατης φιλανθρωπίας [1] και συγκατάβασης του Θεού απέναντι στον πεπτωκότα
άνθρωπο, αποτέλεσε την απαρχή της χριστολογικής ενοποίησης της διασπασμένης από
την αμαρτία ανθρώπινης φύσης. Οι σωτηριολογικές συνέπειες της παρουσίας του
Χριστού στο κοσμικό μεταπτωτικό γίγνεσθαι, εκτείνονται αναντίρρητα σε ολόκληρο
το βιολογικό φάσμα της Δημιουργίας, επιδρώντας θεραπευτικά, με απώτερο σκοπό
την ἐν Χριστῷ αναδόμηση όλων των κτισμάτων.
Στον
κατ’ εικόνα του Θεού Λόγου πλασθέντα άνθρωπο, που είναι προορισμένος να γίνει,
δια της χριστοποίησής του, κοινωνός θείας φύσεως [2] ο
αγιασμός πραγματοποιείται με τη λειτουργική συνεργασία των δυο υποστάσεων του
ανθρώπινου προσώπου, δηλαδή ψυχής και σώματος. Ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος
διευκρινίζει, ότι ο άνθρωπος γίνεται Θεός κατά χάριν διατηρώντας ασύγχυτη και
αδιαίρετη την ψυχοσωματική του ολότητα. Επίσης, ο Παύλος [3]χαρακτηρίζοντας
τα μέλη του ανθρώπινου σώματος ως μέλη Χριστού αποκαλύπτει την εσχατολογική
επανένωση των αθάνατων ψυχών με τα νέα άφθαρτα σώματα.
