Με αφορμή την αγιοκατάταξη του
μακαριστού Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από
βιβλίο που αναφέρεται στο βίο του και συγκεκριμένα στα παιδικά του
χρόνια και στην ευλάβεια που “κληρονόμησε”από την ευλαβεστάτη μητέρα του
Θεοδώρα.
Νεανικές ασκήσεις
“Η μητέρα μου έκανε μετάνοιες, δεήσεις,
προσευχές, νηστείες. Έτσι γιατρευόμασταν τότε. Άπό μικρό, με είχε μάθει ή
μαννούλα μου νά τηρώ τήν τάξη της Εκκλησίας, νηστείες, μετάνοιες. Μικρό
παιδάκι, άνοιγα (τήν πόρτα) χωρίς νά με παίρνουν είδηση στίς 1 2 μέ 1
(ή ώρα) το βράδυ καί πήγαινα στην ερημιά. (Άλλες φορές) έκανα
“Λειτουργίες” μέ τά μικρά παιδάκια. Μέ φώναζαν:
“ό παπα-Ίάκωβος”. Χαρά μου ήταν νά πώ τό
“Χριστός Ανέστη” καί νά ήχήση σ’ όλη τήν πλάση. Πήγαινα σέ ξωκκλήσια.
Άναβα τά καντήλια, τά περιποιόμουν, σκούπιζα. Είδα τήν άγια Παρασκευή.
Ήμουν απλό παιδί. Ούτε νερό δεν έπινα χωρίς τήν ευχή της μητέρας μου.
Πρίν κοινωνήσω φίλαγα τό χέρι του πατέρα, της μητέρας, (καί σάν
στρατιώτης) του Διοικητού μου. “Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα
σου”.»Όταν ήμουν νέος, έκανα τόσες… μετάνοιες, ποτέ δέν τίς μετρούσα.
Τώρα πού γέρασα εχω καρδιά, ζάλη, πόνους στά πόδια, στά χέρια… Όμως,
λέω: “‘Άς πεθάνω εκεί (στον αγώνα)”».
***
«Μικρός ήμουν ευσεβής»
Οταν ζούσα στον κόσμο, ήμουν ευσεβής,
τώρα πού έγινα μοναχός δέν είμαι. »Όταν ήμουν παιδί, μέ φώναζαν καί
σταύρωνα τους αρρώστους καί τίς ετοιμόγεννες πού δυσκολεύονταν νά
γεννήσουν.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
