Περίοπτη θέση μέσα στην πολλαπλή προσφορά της Εκκλησίας στον Αγώνα του ‘ 40 κατέχει ή δράση τών στρατιωτικών ιερέων στο μέτωπο. Δεκάδες ιερείς φορώντας το χακί διέσχισαν τη γραμμή του πυρός, παρηγορώντας τους τραυματίες και σκορπώντας τόν ενθουσιασμό μέ τά φλογερά τους κηρύγματα.
Εξομολογούσαν πολλές φορές ολόκληρο τό στράτευμα και τόνωναν τήν πίστη
τών στρατιωτών. Και λειτουργώντας αδιάκοπα, πολλές φορές και σέ ώρα
βομβαρδισμού, χάριζαν ώρες πνευματικής ανάτασης στους γενναίους
πολεμιστές μας. Άπό τις μαρτυρίες πού υπάρχουν, ξεχωρίζουμε δύο,
χαρακτηριστικές γιά τήν ατμόσφαιρα στό μέτωπο.
Γράφει ό στρατιωτικός ιερέας Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος
Δεληγιαννόπουλος ότι κατά τήν Εαρινή επίθεση του Μουσολίνι, τό Σύνταγμα
όπου υπηρετούσε βαλλόταν άπό οβίδες. Ό συνταγματάρχης απελπισμένος του
είπε ότι δεν έπρεπε νά γίνει Θεία Λειτουργία, γιατί ήταν επικίνδυνο.
Εκείνος όμως του απάντησε ότι γι’ αυτόν ακριβώς τό λόγο έπρεπε νά γίνει!
Καί πράγματι έγινε.
