Κώστας Παναγόπουλος, costasp247@gmail.com
Πολλοί απ’ τους δικούς μας αυτοκράτορες ήταν κεράκια αναμμένα και πολύ
αγαπούσαν την ταπείνωση μπροστά στον Βασιλέα των Όλων. Είχαν τόση μεγάλη
ευσέβεια και τόση πολλή προσευχή, ώστε αγίασαν μέσα στη ζωή τους και
έφτασαν σε μέτρα επουράνια.
Δε μιλάμε για ηγέτες μικρούς, μιας μικρής περιφέρειας, ας πούμε, αλλά
μιλάμε για ηγέτες παντοδύναμους, δηλαδή βυζαντινούς κοσμοκράτορες, που
καθόλου δεν ήταν αλαζόνες, ξέροντας να πέφτουν στα γόνατα και να έχουν
ευσέβεια ασύγκριτη για τον Κύριο τους και Θεό τους.
Έξοχο τέτοιο παράδειγμα υπήρξε ο Άγιος Βασιλεύς Θεοδόσιος B’ ο Μικρός ο
Ευσεβής, τον οποίον εορτάζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο στα τέλη Ιουλίου.
Ο Άγιος Βασιλεύς Θεοδόσιος ο Μικρός, παρότι αυτοκράτωρ και παντοδύναμος
και με τόση αίγλη επί του θρόνου του, φαίνεται πως ήταν ταπεινός έως
ορίου ακροτάτου. Διαβάζουμε στον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου πως
φόρεσε o Θεοδόσιος ένδυμα τρίχινο, ένα ρούχο υφασμένο από τρίχες
γιδίσιες, ενώ πέφτοντας χάμω στη γη θρηνούσε και έκλαιε στον Κύριο, μην
ξέροντας τι λύση να δώσει στο καίριο πρόβλημα μιας αίρεσης που τάραζε τα
σπλάχνα της ευλογημένης επικράτειάς του.
