Άκου να δης τι μου πέρασε στο νου μου, τι ωραίο πράγμα είναι αυτός ο Παράδεισος· «ίνα βλέπωσι δια παντός το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς», λέει στο Ευαγγέλιο, και θέλω να πω, να ο Παράδεισος δεν έχει ούτε κρυστάλλινα νερά, ούτε λουλούδια, ούτε τριαντάφυλλα, ούτε, ούτε, ούτε. Όλα τα έχει ο Παράδεισος. Το παν έχει, αλλά το παν είναι το πρόσωπο του Θεού. Αυτό είναι: το πρόσωπο του Θεού. Με καταλάβατε; Αυτό είναι το παν, όλα· και τα λουλούδια και τα κρυστάλλινα νερά και τα παραδείσια πουλάκια και, και, και όλα. Θα μου πης, «εκείνα δεν είναι;». Μπορεί να είναι και εκείνα, όλα μπορεί να είναι, ναι, αλλά όλα τα μεγαλεία περικλείονται στο πρόσωπο του Θεού.
Να, είδες εκεί είναι η εορτή, όπου «ήχος καθαρός εορταζόντων και των
καθορόντων του Σου προσώπου το κάλλος το άρρητον», διαρκώς να βλέπω το
πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Αυτός είναι ο Παράδεισος: «του
οράν τον Κύριον δια παντός». Δηλαδή, πώς να πούμε; Τώρα βλέπεις τον Θεό,
ζεις τον Θεό, ενούσαι με την πηγή της ζωής, με την πηγή της χαράς,
ενούσαι με το παν. Ο Θεός είναι το άκρως εφετόν. «Των εφετών η ακρότης».
Να ο Παράδεισος.
– Πώς να φτάσουμε όμως σε αυτήν την αγάπη;
