Μ’ αυτή την ίδια νέκρα ρεζιλεύεται και η προτεσταντική ψευδοδιδασκαλία.
Τι κατάφεραν οι προτεστάντες ατιμάζοντας με τις σοφιστείες τους την ιδέα
της Εκκλησίας; Κατάφεραν μόνο τον διαμελισμό και μάλιστα ένα διαμελισμό
χωρίς καμιά ελπίδα. Ο Προτεσταντισμός συνεχώς θραύεται σε σέκτες.
Εκκλησιαστική προτεσταντική ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχει κάποια «μισο-ζωή»
χωρισμένων σεκτών και κοινοτήτων. Την κοινή εκκλησιαστική ζωή, για την
οποία προσευχήθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στην Αρχιερατική προσευχή, ο
Προτεσταντισμός τη φόνευσε. Πράγματι, οι ακραίοι «ορθόδοξοι»
προτεστάντες στέκονται πολύ εγγύτερα στους ορθοδόξους χριστιανούς παρά
στους προτεστάντες των ακραίων ορθολογιστικών ομάδων, οι οποίες τίποτε
κοινό δεν έχουν μεταξύ τους εκτός από αυθαίρετη, και χωρίς καμιά βάση,
ιδιοποίηση απ’ αυτούς της ονομασίας «προτεστάντες» μιας και γι’ αυτό
κανείς δεν θα τους διώξει δικαστικώς. Ποια ενότητα είναι δυνατή μεταξύ
τους; Ποια κοινή ζωή μπορεί να υπάρχει σ’ αυτούς;
