Για τον Ηλία τον λεπρό, ποιος δεν θ’ ακούσει την θαυματουργία που έγινε από τους αγίους και δεν θα θαυμάσει τη μαρτυρική τους δύναμη;
Ο Ηλίας είχε λέπρα για πολλά χρόνια, είχε και της λέπρας τα συμπτώματα
και μάλιστα όχι σε ένα μέρος, αλλά εξαπλωμένα σε όλο του το σώμα, αυτά
που κατά τον μωσαϊκό νόμο είναι σημεία βδελυρά και ακάθαρτα και αυτόν
που τα ‘χε τον έδιωχναν να ζει του λοιπού έξω από την παρεμβολή. Αυτά
λοιπόν τα σημάδια, που χρησιμοποιούνταν σαν σύμβολα της αμαρτίας,
έφερνε πάνω του και ο Ηλίας, και επειδή δεν βρήκε ωφέλεια από πουθενά
–γι’ αυτήν την ασθένεια ο Γαληνός και ο Ιπποκράτης δεν μπορούν να κάνουν
το παραμικρό– προς τον Κύρο και τον Ιωάννη τους μάρτυρες έρχεται,
θέλοντας να βρει θεραπεία και πιστεύοντας ακράδαντα ότι οπωσδήποτε και
θα την έχει. Επειδή όμως πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα και δεν είδε
καμιά ωφέλεια, βαρυκάρδισε, ενώ οι άγιοι καθυστερούσαν να επέμβουν για
λόγους οικονομίας.
Και τούτο το έπαθε από ενέργεια του διαβόλου, που θέλησε να εμποδίσει
τη θεραπεία και να διακόψει τη συμπάθεια των αγίων. Δεν μπορούσε πια να
παραμείνει στο ναό επειδή το πάθος της ακηδίας είναι βαρύ και πολεμά τις
φιλόθεες ψυχές κι απ’ τον πειρασμό αυτόν ο Ηλίας εγκατέλειψε δυστυχώς
και το τέμενος και τη θεραπεία της βαριάς του ασθένειας. Αλλά οι άγιοι,
που το γνώριζαν, τον λυπήθηκαν και αδιαφορώντας για την παράλογη
περιφρόνηση, που έδειξε προς αυτούς, τον βοήθησαν με τον εξής τρόπο:
