σ.σ. Μία ομιλία που δεν πρέπει να χάσετε.
Το Α’ καί Β’ μέρος ΕΔΩ.
Μιλήσαμε για τον δογματικό πλουραλισμό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μεγάλο ψέμα της νέας εποχής, που τάχατες δέχεται την ποικιλία, τα πολλά, γιατί ουσιαστικά δεν ανέχεται οποιαδήποτε άλλη άποψη παρ’ ότι θεωρητικά κηρύσσει τον πλουραλισμό. Και εδώ βρίσκουμε ένα κοινό σημείο της νέας εποχής και του οικουμενισμού.
Ενώ υποτίθεται ότι κηρύσσουν την ανοχή και οι οικουμενιστές, ότι τους
δεχόμαστε όλους και έχουμε αγάπη με όλους, όμως, αν κάποιος τολμήσει να
αμφισβητήσει τον οικουμενισμό και τις θέσεις του, αμέσως τον ονομάζουν
‘φανατικό’, ‘ταλιμπάν’, ‘μουτζαχεντίν’ και ό,τι άλλα κοσμητικά επίθετα
βρούνε. … Αφού τους δέχεστε όλους, γιατί εμάς μας βρίζετε όταν εμείς σας λέμε αντίθετα από αυτά που λέτε;
Η τακτική που ακολουθούν έναντι των ασκούντων κριτική. Όποιος τους πάει αντίθετα σε πρώτη φάση σπιλώνεται. Του κολλούν τη ρετσινιά του φανατικού ή προσπαθούν να τον γελοιοποιήσουν. Τον παρουσιάζουν σαν γραφικό και τον αποκλείουνε. Εάν συνεχίσει να τους ενοχλεί τότε επιστρατεύουν και άλλα μέσα, όπως είναι οι απειλές. Είναι χαρακτηριστικό το ότι το Αμερικανικό Κογκρέσο απαγόρευσε το 2002 κάθε χαρακτηρισμό των άλλων ιδεολογιών και κυρίως θρησκευτικών ομάδων ως αιρετικών. Απαγόρευσε. Δηλαδή, δεν μπορείς να πεις ότι ο παπισμός είναι αίρεση, θα σε κυνηγήσει ο νόμος.
