Ο ΠΑΠΑ-ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΕΙΡΟΣ ΘΕΟΣ:
Ό παπα-Γιώργης, ιερεύς σε κάποιο χωριό της πατρίδος μου, έλεγε κάποτε
ότι τον κατέτρωγε ή απορία πώς είναι άπειρος ο Θεός και πώς είναι
άπειρος στα ιδιώματα Του, όπως: άπειρος στην σοφία Του, στην
παντοδυναμία Του, στην πανταχού παρουσία Του, στην παγγνωσία Του, στην
αγαθότητα Του, στην αγάπη Του... άπειρος!!! άπειρος!!! αυτή ή στοχαστική
και επίμονη απορία τον κατέτρωγε μέρα-νύχτα.
Σε μια γιορτή του αγίου Δημητρίου, τον κάλεσε ο ιερεύς του διπλανού
χωρίου να συλλειτουργήσει μαζί του, για να λαμπρυνθεί "έτι περισσότερο"
το πανηγύρι του Ναού. Πράγματι πήγε και προΐστατο της Θείας Λειτουργίας
ως φιλοξενούμενος, αλλά και ως έχων τα πρεσβεία της χειροτονίας.
Άρχισε ή Θεία Λειτουργία και ήλθε ή ώρα της αγίας Αναφοράς με τις
εκφωνήσεις: «Στώμεν καλώς...» του ιερέως και «Ελεον ειρήνης...» των
ιεροψαλτών. και ακολούθησε ή τριαδική αναφορά: «Ή Χάρις του Κυρίου ημών
Ιησού Χριστού...» και ή απάντησης του λαού δια των ιεροψαλτών: «και μετά
του πνεύματος σου...» και ευθύς αμέσως υψώνοντας τα χέρια του ο
λειτουργός παπα-Γιώργης προς τον Παντοκράτορα του τρούλου του Ναού
εκφώνησε το «Άνω σχώμεν τάς καρδίας...» και τότε, σ' αυτή την στάσι
κοκάλωσε!
