«Αδελφέ πάτερ Ανδρέα, επειδή και συ είσαι εξαρτηματικός αδελφός της
Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, κι εδώ έβαλες μετάνοια για να γίνεις
μοναχός και επομένως σαν παράδελφος μου, που είσαι, σου λέγω, πως πρέπει
πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί και νηφάλιοι. Η προσευχή με την υπακοή
πρέπει αδελφές να είναι ενωμένες, όπως είναι οι φτερούγες στα πουλιά,
για να μπορεί ο άνθρωπος να έχει πνευματική προκοπή και να πετάει με το
νου του, από τα γήινα στα ουράνια.
Γι΄ αυτό να προσέχεις μου είπε, όταν πηγαίνεις στην εκκλησία για να
προσευχηθείς ή να ψάλλεις : α) να μην παίρνεις ποτέ ψηλά τα ίσια και να
μην ψάλλεις με άτακτες φωνές, β) και όταν μπαίνεις στην εκκλησία για να
προσευχηθείς, θα πρέπει κάθε έννοια, κάθε φροντίδα και μέριμνα, που σε
αποσπά και χωρίζει από τη προσευχή, να την αφήνεις έξω από την πόρτα της
εκκλησίας, αν θέλεις να δέχεται ο Θεός την προσευχή και την ψαλμωδία
σου, και να έχεις μισθό αιώνιο και όχι κατάκριση. Και αντί να ωφελείσαι
από τη προσευχή σου, να ζημιώνεις και να βλάπτεσαι από την απροσεξία
σου. Για να βεβαιωθείς πως αυτά που σου λέγω είναι αλήθεια, άκουσε τι
μου διηγήθηκε ο γέρο-Κορνήλιος, που κι αυτός τα είχε ακούσει, από ένα
πολύ ενάρετο Γέροντα του Μοναστηριού μας, το γέρο-Ηλιόδωρο, ο οποίο
έζησε πριν περίπου 150 χρόνια.
