«ΤΕΤΟΙΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΜΕΛΛΟΝΤΑ ΑΙΩΝΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΕΡΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ ΑΣΩΜΑΤΩΣ ΜΕ ΣΩΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ…»
Μια
μέρα, καθώς προσευχόταν με καθαρότητα καί συνομιλούσε με το Θεό, είδε
πώς ο αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελλί
του νόμιζε ότι βρισκόταν έξω, σ’ ανοιχτό χώρο.
Ήταν
νύχτα, που μόλις είχε ξεκινήσει. Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το
πρωινό ροδοχάραμα –ω των φρικτών οπτασιών του ανδρός!–, και το οίκημα
κι όλα τ’ άλλα εξαφανίστηκαν, και νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα.
Τόν
συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με το νου του το
φώς εκείνο που του εμφανιζόταν. Αυτό μεγάλωνε λίγο-λίγο κι έκανε τον
αέρα να φαίνεται πιο λαμπερός κι αισθανόταν τον εαυτό του μ’ ολόκληρο το
σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα.
