Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - Μαρτυρίες – Διηγήσεις -Νουθεσίες
«Προρρήσεις καί θαύματα»
Μαρτυρία
π. Παύλου Τσουκνίδα: «Μιά φορά πῆγα στόν Γέροντα ὡς λαϊκός τό 1989,
εἶχα ἕνα πρόβλημα μέ τό στομάχι μου, πονοῦσε πολύ καί δέν μέ ἄφηνε, παρ᾿
ὅλο ὅτι ἔπαιρνα καί φάρμακα κατά καιρούς, νά ἠρεμήσω. Ὅταν μπῆκα μέσα
στό κελλί του, ὁ Γέροντας ἦταν ξαπλωμένος, γιατί ἦταν ἄρρωστος, καί ὅλοι
θυμᾶμαι λέγανε ὅτι θά φύγη ὁ Γέροντας γιά τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ὅμως ὁ
Γέροντας ἔζησε. Τό δεξί του χέρι ἦταν τυλιγμένο μέχρι τά μέσα τοῦ ἀγκώνα
μέ λωρίδες ἄσπρο πανί σάν γάζες καί κρατοῦσε ἕνα ξύλινο Σταυρό. Τό
κελλάκι του ἦταν σκοτεινό, γιά φῶς εἶχε μία κανδήλα ἀκοίμητη σέ
προσκυνητάρι μέ μεγάλη εἰκόνα ἁγιογραφημένη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Μόλις ἀντίκρυσα τήν ἀγγελική μορφή τοῦ Γέροντος, εἶδα γύρω – γύρω ἀπ᾿ τό
πρόσωπό του, στό κρεβάτι πού ἦταν ξαπλωμένος, νά τόν περιλούζη ἕνα
γλυκύτατο ἁπαλό φῶς καί ἔμεινα ἄναυδος. Μέ δέος γι᾿ αὐτό πού ἀντίκρυσα,
τοῦ λέω “τήν εὐχή σας Γέροντα! “. “Τοῦ Κυρίου μας”, μοῦ
ἀπαντᾶ ἐκεῖνος. Μ᾿ ἀξίωσε ὁ Θεός τόν ἀνάξιο καί ἁμαρτωλό δοῦλο του νά
δοῦν τά μάτια μου αὐτήν τήν φορά τόν Γέροντα, ἐκείνη τήν ἁγιασμένη ψυχή,
λουσμένη μέ θεϊκό φῶς (ἄκτιστο φῶς), ἡ ὁποία ἔμεινε ἀνεξίτηλα χαραγμένη
στήν μνήμη μου καί δέν περιγράφεται μέ λόγια. Ἀμέσως μέ ρωτάει “τί πρόβλημα ἔχεις, παιδί μου;” μέ ἁπαλή γλυκιά φωνή. Καί τοῦ ἀπαντῶ “τό στομάχι μου μέ πονάει, Γέροντα”. Καί ἐκεῖνος μοῦ λέει: “Γιά ἔλα ἐδῶ κοντά στό κρεβάτι μου, γιατί δέν μπορῶ νά σηκωθῶ νά σέ σταυρώσω”.
