Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος
μέρος γ΄ «Ἡ σιωπή»
Καί εἰς ἄλλη ἐργασία μας εἴχαμε σημειώσει καί κρίνω ὠφέλιμον καί ἐδῶ νά ἐπαναλάβω ὅσα περί τῆς σιωπῆς ἐσημείωσα.
Ὅτι
δηλαδή οἱ πρῶτοι πατέρες εἶχον τήν σιωπή ὡς ἀρετή ἀρετῶν καί ὡς
ἀπόδειξις προόδου εἰς τήν ἀρετή. Καί ἐπεδίωκαν ν᾿ ἀποκτήσουν μέ πολλούς
κόπους καί προσπάθειες αὐτή τήν μητέρα τῶν ἀρετῶν. Καί οἱ πνευματικοί
πατέρες ἐξασκοῦσαν τούς μαθητάς των εἰς αὐτήν. Κάποιος μοναχός εἰσῆλθε
εἰς ἕνα μοναστήρι, καί ἐζήτησε ἀπό τόν ἡγούμενον νά τόν κάμη καλόγηρον.
Καί αὐτός τοῦ εἶπεν διά νά τόν δοκιμάση.
«Ἀπ᾿
ὅτι βλέπω ἐσύ δέν φαίνεσαι νά προοδεύσης σέ καμία ἀρετή. Ὅμως ὡς κανόνα
ἔχε τοῦτο. Νά μήν ὁμιλῆς καθόλου. Οὔτε μία λέξη δέν θά βγαίνη ἀπό τό
στόμα σου. Οὔτε προσευχή θά ὑποψιθυρίζης. Οὔτε εἰς τήν ἐκκλησία θά
ψάλης. Ἔάν σέ ἐρωτήση ἄλλος ἀδελφός ἤ κοσμικός περί τινος πράγματος δέν
θά τοῦ ὁμιλήσης. Θά ζῆς καί θά πολιτεύεσαι ὡς ἄλαλος. Ἐάν δέ κάμης ἔτσι,
ἴσως ὁ Θεός καί σέ εὐσπλαγχνισθῆ καί σέ κοσμήση μέ κάποια ἀρετή καί
σωθῆς».
