Έγώ κι Εμείς
ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΜΟΥ, τούς ανθρώπους τούς απασχολεί ένα πρόβλημα. Αυτό
είναι τό πρόβλημα τής σχέσης τού Έγώ και του Εμείς, καθώς καί ή άξια τού
ενός καί του άλλου. Λίγο ώς πολύ όλα τά προβλήματα της ανθρωπότητας
καταλήγουν σ’ αύτό τό πρόβλημα.
Στήν αρχή ό Θεός δημιουργεί έναν άνθρωπο, ένα πρόσωπο στον κόσμο των
δημιουργημένων πραγμάτων. Καί ό Δημιουργός τοποθετεί τήν αξία αύτού τού
ένός προσώπου πάνω άπό όλο τον δημιουργημένο κόσμο, «νά είναι κυρίαρχος
των πάντων» (Γέν. α', 28). Μέ άλλα λόγια: όλα νά βρίσκονται ύπό τον
άνθρωπο κι ό άνθρωπος ύπό τον Θεό. Έτσι εξαρχής είναι καθορισμένη ή
σχέση τού άνθρώπου μέ τόν Θεό καί άπό αύτή τή σχέση έξαρτώνται καί όλες
οί άλλες σχέσεις τού άνθρώπου, όπως ή σχέση μέ τόν έαυτό του, τή φύση,
τούς άγγέλους καί τούς άλλους άνθρώπους.
Ως άντανάκλαση τού Τρισυπόστατου Θεϊκού Προσώπου καί ό άνθρωπος, ώς
παρόμοιο πρόσωπο με τον Θεό, είχε τή συνείδηση καί τό δικαίωμα να
άποκαλέσει τόν εαυτό του «Έγώ». Τόση αξιοπρέπεια καί τόση εύτυχία!
Μά όμως βρίσκει ό Θεός ότι «δεν είναι καλό να είναι ό άνθρωπος μόνος
του» καί δημιουργεί άπό τό σώμα του τή γυναίκα κι έτσι «έσονται οί δύο
εις σάρκα μίαν» (Γέν. β', 24). Κι έτσι πλάι στην περιγραφή του Έγώ
έρχεται νά εκφραστεί καί νά περιγράφει τό Εμείς. Δύο πρόσωπα, άλλά «εις
σάρκα μίαν». Καί δύο καί ένας ταυτόχρονα. Εκεί βρίσκεται ή άφετηρία καί
του προσώπου καί τής κοινωνίας. Μέ τή δημιουργία του άνθρώπου ό Θεός μια
γιά πάντα έλυσε αύτό τό βασανιστικό πρόβλημα στήν οπτική του Έγώ καί
Εμείς, δίχως άντιφάσεις.
