Ό,τι
αποδεικνύει την υπακοή «καθ’ υπερβολήν οδόν» προς την τελειότητα και
την ελευθερία είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι και κόρη και μητέρα της
πνευματικής ελευθερίας και μόνο μέσα στο χώρο της αναπτύσσεται. Και αν
κάπου πρέπει να υπάρχει η αγάπη ως ζωοποιό στοιχείο, αυτό είναι η
υπακοή.Η υπακοή δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, καρπός καταναγκασμού,
αλλά αμοιβαιότητας και βαθειάς εν Χριστώ αγάπης. Πώς θα δείξει κανένας
αγάπη στον Θεό, που δεν τον βλέπει, αν δεν δείξει διά της υπακοής αγάπη
στον πρεσβύτερο αδελφό και πνευματικό του πατέρα, που τον βλέπει και
είναι μπροστά του, έτοιμος να τον βοηθήσει;
Η υπακοή δεν είναι παθητική αρετή, αλλά θετική ενέργεια και πράξη.
Και πρέπει ο κάθε υπακούων να προπορεύεται της υπακοής. Αυτό σημαίνει
πως πρέπει να τη σκέπτεται, να τη θέλει όσο γίνεται περισσότερο, να
υποτάσσει ευχαρίστως τις δραστηριότητές του σ’ αυτήν, να ζητάει την
ευλογία του Κυρίου, που αποτελεί την απόλυτη προσωποποίηση της υπακοής.
Και προπάντων να αγαπάει. Χρειάζεται ακόμη να είναι εγρήγορος, πράγμα
πολύ δύσκολο για κάποιες φύσεις και ιδιοσυγκρασίες που τις συνέχει ο
ατομισμός, η βραδύνοια, η νωθρότητα και άλλες αντίστοιχες όχι θετικές
ιδιότητες.
