Στυλιανός Γ. Παπαδόπουλος
Στη Μονή δεν υπήρχε Ιερέας να λειτουργήσει τακτικά. Ο Νικόδημος είχε
πληροφορήσει το μητροπολίτη Χαλκίδας, τον αγαθό επίσκοπο Γρηγόριο, για
το νέο μοναχό και τις αρετές του.
Κι αποφασίστηκε να τον χειροτονήσουν. Ο Ιάκωβος τ’ άκουσε με
λαχτάρα και με φόβο πολύ. Η ψυχή του έκλαιγε για την ιεροσύνη. Έκλαιγε
όμως και από επιθυμία και από φόβο. Του ρχότανε ν’ αγκαλιάσει την
ιεροσύνη και να πεθάνει γι’ αυτήν, μα τρόμαζε και τον έπιανε πανικός
τώρα που πλησίαζε η ώρα.
Στις 17 του Δεκέμβρη κατέβηκε στη Χαλκίδα. Την άλλη μέρα ο Μητροπολίτης
τον χειροτόνησε διάκονο, στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας. Τον κάλεσε
αποβραδύς και του εξήγησε: Έλα, παιδί μου Ιάκωβε. Εσύ δεν ξέρεις πολλά
γράμματα, είσαι όμως ευσεβής, γι’ αυτό θα σε χειροτονήσω.
Στις 19, την άλλη μέρα, στο παρεκκλήσι του επισκοπείου, του έδωσε και
την ιεροσύνη. Μετά μίλησε ο Γρηγόριος. Μίλησε και είπε λόγια περίεργα,
για τους οσίους και τους αγίους της Εκκλησίας. Είπε στους λίγους
παριστάμενους για τις αρετές του νέου ιερέα, του Ιακώβου, που είχε
σκυμμένο το κεφάλι. Είπε ακόμα στον ίδιο ένα λόγο προφητικό:
