Ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος διηγείται την παρακάτω πολύ διδακτική ιστορία στο βιβλίο του «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς»
Ενθυμούμαι μια οικογένεια, η οποία για 15 χρόνια φαινομενικά
ευημερούσε. Η δουλειά θαυμάσια. Ανέσεις πολλές. Αρρώστιες δεν είχαν. Και
κατά κάποιον τρόπο, όλοι νόμιζαν ότι ήσαν ευτυχισμένοι μαζί με τα δυο
παιδιά τους.
Στην καρδιά όμως του συζύγου υπήρχε πολλή πίκρα, γιατί η γυναίκα του
όχι μόνον ήταν αδιάφορη για την θρησκευτική ζωή, αλλά, θα μπορούσε να
την πη κανείς, άθεη. Ούτε τον σταυρό της δεν έκανε! Στην Εκκλησία ζήτημα
είναι αν πήγαινε μια φορά τον χρόνο, εν αντιθέσει με τον σύζυγό της που
εκκλησιαζόταν κάθε Κυριακή. Επιπλέον δε, προς μεγάλη θλίψη του συζύγου
της, δεν ήθελε επ’ ουδενί να κάνει άλλο παιδί, και ποτέ δεν κατάλαβε
αυτός ο καημένος ότι είχε κάνει δύο εκτρώσεις.
Αλλά και τα δυο παιδάκια που είχε, μήπως τα μεγάλωνε σωστά;
