Στο βιβλίο «Οι εμπειρίες μου κοντά στον άγιο Πορφύριο», ο κύριος Παρασκευάς Λαμπρόπουλος διηγείται: «Ένα μεσημέρι ο Παπούλης μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν μπορούσα να τον πάω στο μοναστήρι της Πεντέλης. Ήθελε να παρακολουθήσουμε τον εσπερινό, για να συναντήσει τον ηγούμενο της Μονής και να μιλήσουν για το μετόχι του Αγίου Νικολάου στα Καλίσσια. Ήθελε να το πάρει και να κάνει εκεί το μοναστήρι του.
Πήγαμε, λοιπόν, βρήκαμε τον ηγούμενο
και ο Γέροντας έκανε πολλή χαρά. Ασπάστηκαν ο ένας τον άλλο με πολλή
αγάπη, γιατί όπως μου είπε, είχαν κάνει μαζί στο όρος Σινά.
Εγώ περίμενα να τελειώσει ο εσπερινός
και μετά να μιλήσουν οι δυο Γέροντες. Συζήτησαν για αρκετή ώρα. Όταν
πρωτοείδα τον ηγούμενο, που ήταν ψηλός και ευτραφής, μου φάνηκε
τεράστιος. Αμέσως σκέφτηκα πονηρά και είπα μέσα μου: “Πω, πω, πόσο θα
τρώει αυτός!” Μετά τον εσπερινό και την κουβέντα που έκαναν, αφού πλέον
είχε νυχτώσει, είδα τον Παπούλη να κατεβαίνει. Καθώς φεύγαμε, μου λέει:
Πήγαμε, λοιπόν, βρήκαμε τον ηγούμενο
και ο Γέροντας έκανε πολλή χαρά. Ασπάστηκαν ο ένας τον άλλο με πολλή
αγάπη, γιατί όπως μου είπε, είχαν κάνει μαζί στο όρος Σινά.
Εγώ περίμενα να τελειώσει ο εσπερινός
και μετά να μιλήσουν οι δυο Γέροντες. Συζήτησαν για αρκετή ώρα. Όταν
πρωτοείδα τον ηγούμενο, που ήταν ψηλός και ευτραφής, μου φάνηκε
τεράστιος. Αμέσως σκέφτηκα πονηρά και είπα μέσα μου: “Πω, πω, πόσο θα
τρώει αυτός!” Μετά τον εσπερινό και την κουβέντα που έκαναν, αφού πλέον
είχε νυχτώσει, είδα τον Παπούλη να κατεβαίνει. Καθώς φεύγαμε, μου λέει:
