Το 1929, όταν ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης (1897–1959) πέρασε από τη Θεσσαλονίκη, γνώρισε κάποιες ενάρετες χήρες, Μικρασιάτισσες, που είχαν μέσα τους πόθο και δίψα Θεού.
Από τότε αλληλογραφούσε μαζί τους και προσπαθούσε να τις καθοδηγήσει
προς την τελειότητα της προσευχής, στην πλήρη αφοσίωση και τη λατρεία
του Θεού. Κι εκείνες, γευόμενες τους γλυκούς καρπούς της προσευχής,
άρχισαν να επιζητούν το άγιο και αγγελικό Σχήμα.
Τα γράμματα του Γέροντα Ιωσήφ προς αυτές ήταν απλά και ανεπιτήδευτα,
αλλά γεμάτα σοφία και πολλή αγάπη. Σε κάποια απ’ αυτά έγραφε: «Ζήτησες,
τέκνο του αγαθού μας Θεού, να μάθεις αν ο Κύριος θέλει να λάβεις το άγιο
Σχήμα. Εσύ, αδελφή μου, από τότε που είδες και γνώρισες τον κόσμο,
βαδίζεις στο δρόμο του Θεού και δεν ζήτησες ποτέ σου τίποτε άλλο εκτός
από το θέλημα του Κυρίου. Λοιπόν, μην αμφιβάλλεις ότι έφτασε πια ο
καιρός να φορέσεις κι εσύ το άγιο Σχήμα, αφού και, δίχως το Σχήμα, είσαι
ήδη καλογριά· και τώρα που γέρασες, τι έργα ζητάς (να βρεις στον εαυτό
του που να σε καθιστούν άξια να λάβεις το Σχήμα);»!
Τελικά, το 1930, για να τις βοηθήσει καλύτερα, αποφάσισε να τις μαζέψει
και να μείνει για λίγο μαζί τους. Του παραχωρήθηκε ένα άδειο μοναστήρι
που ήταν σ’ ένα έρημο χωριό, τη Γεροβίτσα, που βρίσκεται κοντά στο
Ζύρνοβο της Δράμας, το σημερινό Κάτω Νευροκόπι. Το μοναστήρι ήταν
κατεστραμμένο, σχεδόν ερείπιο, γι’ αυτό και φώναξε τον αδελφό του, τον
Λεονάρδο, από την Αθήνα, να τον βοηθήσει στα κτισίματα.
