Ένας άνθρωπος 60άρης, επιστήμων ήρθε στο Όρος και λέει: «Πάτερ, ξέρεις, βλαστημάω. Πήγα και πέρυσι και στον πάτερ τάδε, και συνέχισα και πάλι, ξέρω ότι είναι κακό».
Δεν ξέρεις πόσο κακό είναι, του λέω. Και αρχίζω και του κάνω μια
ανάλυση της βλασφημίας, τι τρομερό έγκλημα είναι. Η καρδιά σου δουλεύει
σαν το ρολόϊ, του λέω, τικ-τακ, τικ-τακ, αν θα στη σταματήσει ο Θεός την
καρδιά;
Εάν αποφασίσει εν
τη δικαιοσύνη Του; Σε ανέχεται τώρα και σε φυλάει. Αν αύριο στη
σταματήσει την καρδιά σου και φύγεις από τη ζωή; Θα Τον δεις Κριτή! Θα
στραφείς στην Παναγία να ζητήσεις βοήθεια· μα και την Παναγία δεν την
άφησες ήσυχη. Και αυτή την βλαστήμησες!
Από ποιον θα ζητήσεις βοήθεια; Θα βρεθείς μετωπικά με τον Θεό τον
υβριζόμενο, τον υβρισθέντα από σένα σ’ όλη τη ζωή σου! Τι έλεος;
Ήδη θα έχεις πάρει την απόφαση από τη συνείδησή σου· η συνείδησή σου θα
σ’ έχει αποφασίσει· δεν χρειάζεται να δεις τον δικαστή καθόλου. Είναι η
συνείδηση ο δικαστής. Επομένως, τώρα, άνθρωπέ μου τι θα κάνεις; Να, πες
ότι κοιμήθηκες. Και αυτή τη στιγμή σού σταματάει την καρδιά και συ δεν
ξυπνάς. Πού θα πας;
