Έλεγαν για τον αββά Ζήνωνα ότι ήταν μικρόσωμος και αδύνατος, πολύ σοβαρός, γεμάτος από προθυμία και θέρμη για τον Θεό και ότι είχε μεγάλη κατανόηση για τους ανθρώπους.
Σ’ αυτόν συγκεντρώνονταν από παντού πολλοί κοσμικοί και μοναχοί, του φανέρωναν τους λογισμούς τους και θεραπεύονταν.
Συναντήσαμε, λοιπόν, κάποιον από τους πατέρες που είχε μείνει κάποτε
κοντά στον άγιο Ζήνωνα και, όταν άρχισε να μας λέει ωφέλιμα λόγια, του
υποβάλαμε το εξής ερώτημα· «Αν κάποιος διακατέχεται από έναν λογισμό και
βλέπει τον εαυτό του να νικιέται απ’ αυτόν και ενώ πολλές φορές αυτός
συναισθάνεται μέσα του και ακούει καλοπροαίρετα τι είπαν οι πατέρες για
την καθαρότητα της ψυχής και, παρόλο που θέλει να πετύχει αυτήν την
καθαρότητα, ωστόσο δεν μπορεί, είναι σωστό να το εξομολογηθεί αυτό σε
κάποιον από τους πατέρες ή οφείλει να βάλει τα δυνατά του να πράξει όπως
διάβασε και να αρκεστεί μόνο στη συνείδησή του;».
Μας είπε ο γέροντας τα εξής· «Οφείλει να το εξομολογηθεί σε άλλον που να
μπορεί να τον ωφελήσει και να μη στηριχθεί μόνο στον εαυτό του. Γιατί
δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει από μόνος του τον εαυτό του, προπάντων αν
έχει καταπονηθεί από τα πάθη».
