Μεγάλη Τεσσαρακοστή- αυτές τις μέρες δέν ξέρουμε αν θά τις ξαναζήσουμε.
Νά προσέξουμε την «ευχή», νά λέμε όλο καί περισσότερο την «ευχή»- διότι
όσο πλησιάζουν τά χρόνια προς τό τέλος του κόσμου, τόσο θά
απομακρύνεται ο άνθρωπος από τον Θεό. Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος έλεγε ότι
όσο θά πλησιάζουμε στά χρόνια του αντιχρίστου, τόσο χειρότεροι θά
γινώμαστε, μοναχοί καί κοσμικοί.
Σήμερα δέν ύπάρχει οικογένεια πού δέν έχει προβλήματα, κυρίως από τά
παιδιά τους- φοβερά προβλήματα. Φθάσαμε στήν κατάστασι πού ο ένας νά μη
θέλη να δη τον άλλο. Ό διάβολος περιλαβαίνει καί τά Μοναστήρια. Έχει μία
ουρά πού είναι απεριόριστη καί τυλίγεται στον καθένα καί του λέει: «Μή
κάνης εκείνο, κάνε τό άλλο, μή κάνης προσευχή, μή κάνης αυτό, τό κάνεις
μεθαύριο, κοιμήσου» καί φέρνει τη χαύνωσι. Εμείς λοιπόν νά κάνουμε
υπακοή- η υπακοή στούς Προεστώτες είναι υπακοή στον Θεό. Οι Προεστώτες
είναι ένα μέσο της σωτηρίας μας, δηλαδή είναι όπως μία φαγάνα πού
αφαιρεί τά μεγάλα βράχια, γιά νά περάσουμε- τά υπόλοιπα όμως πρέπει νά
τά βγάλουμε εμείς. ’Άν εμείς δέν κάνουμε υπακοή στον Θεό, δέν θα μας
σκεπάζη η Χάρις Του. Τίποτε δέν γίνεται έτσι. Και νά προσεύχεται ένας
άνθρωπος από τό πρωί μέχρι τό βράδυ γιά ένα άλλο άνθρωπο, αν δέν έχη
εκείνος προαίρεσι, δέν τον βοηθάει η προσευχή. Γι’ αυτό θέλει λοιπόν νά
έχουμε καλή προαίρεσι, νά θέλουμε τή σωτηρία μας καί νά θέλουμε νά
αγωνιστούμε.
Αγώνας! Πώς είναι σέ ένα γήπεδο, σέ ένα στάδιο πού αγωνίζονται νά
κερδίσουν τό κύπελλο, έτσι και εμείς πρέπει νά τρέχουμε, νά λέμε τήν
«ευχή» συνέχεια. Είναι κόπος;
