Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης
Ὁ
Γέροντας προκειμένου νά κεντρίση τό θεῖο ζῆλο, ἐξωτερίκευε στά τέκνα
του ὁρισμένες πνευματικές ἐμπειρίες. Ὡστόσο σ᾿ ἐμᾶς τούς ἀμύητους κάποτε
περισσότερον αὐξάνονταν οἱ ἀπορίες μας. Αὐτό ὁ ἀείμνηστος τό διέβλεπε
καί προσπαθοῦσε, μαζί μέ τόν λόγο, νά μεταδώση ἔστω μέρος ἀπό τόν
ἐσωτερικόν του πλοῦτον.
Ἕνας
ἀρχάριος πού συνεχόταν ἀπό λογισμούς ἀπορίας, ἴσως δέ καί ἀμφιβολίας,
καθόταν μιά βραδυά στό στασίδι τῆς ἐκκλησίας καί ἔλεγε προφορικά τήν
εὐχήν. «Γιά μιά στιγμήν, διηγεῖται ὁ ἴδιος, αἰσθάνθηκα, ὅτι μέσα ἡ
καρδιά μου ζεστάθηκε σάν θερμάστρα. Γλυκάθηκε τόσο πολύ ὥστε ἑνώθηκε μέ
τήν καρδίαν. Τό τί αἰσθάνθηκα μέσα μου, δέν μπορῶ νά ἐξηγήσω. Τό μόνο
πού μπορῶ νά πῶ, αἰσθάνθηκα γιά λίγο τόν παράδεισο μέσα στήν καρδιά μου.
Αὐτό κράτησε δυό-τρία λεπτά. Μόλις ξανά ἐπανῆλθα στήν φυσική μου
κατάστασι, στρέφω δίπλα τό βλέμμα· τί νά δῶ! Ὁ Γέροντας στό διπλανό
στασίδι μέ τό τρακοσάρι στό χέρι.
Δέν
χωροῦσε ἀμφιβολία ὅτι θέλησε νά μοῦ μεταδώση λίγο ἀπό τίς ἐμπειρίες
του, γιά νά μποροῦμε ἔστω καί σκιωδῶς νά συννενοηθοῦμε, ὅταν μοῦ
ἐξηγοῦσε πνευματικές ἐμπειρίες πού ζοῦσεν ὁ ἴδιος. Μέχρι τότε σάν νά μοῦ
μιλοῦσε σέ ξένη γλῶσσα».
