Ή κ. Ανδρομάχη Πασχάλη, κάτοικος Λίμνης Ευβοίας, σε επιστολή πού έστειλε στη Μονή γράφει τα έξης:
«Στις 18 Νοεμβρίου 1993 παρουσιάστηκε στην άκρη της γλώσσας μου ένα μικρό κεράτινο ογκίδιο.
Περνώντας οι μέρες αυτό μεγάλωσε,
κρεμόταν μπροστά στη γλώσσα μου και με ενοχλούσε στην ομιλία, την ώρα
πού έτρωγα και όταν έπινα νερό.
Πέρασαν δυο μήνες από την ημέρα πού το
πρωτοείδα, το ογκίδιο εξακολουθούσε να υπάρχει και η ψυχολογική μου
κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Μέσα στη μεγάλη ψυχολογική ένταση πού
βρισκόμουν, κι ενώ σκεπτόμουν ότι από Δευτέρα έπρεπε να πάω στην Αθήνα
για γιατρό, άρχισα να λέω το πρόβλημα μου στον παππού Ίάκωβο κοιτάζοντας
μία μικρή φωτογραφία του πού είχα απέναντι στο τραπέζι μου.
«Στις 18 Νοεμβρίου 1993 παρουσιάστηκε στην άκρη της γλώσσας μου ένα μικρό κεράτινο ογκίδιο.
Περνώντας οι μέρες αυτό μεγάλωσε,
κρεμόταν μπροστά στη γλώσσα μου και με ενοχλούσε στην ομιλία, την ώρα
πού έτρωγα και όταν έπινα νερό.
Πέρασαν δυο μήνες από την ημέρα πού το
πρωτοείδα, το ογκίδιο εξακολουθούσε να υπάρχει και η ψυχολογική μου
κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Μέσα στη μεγάλη ψυχολογική ένταση πού
βρισκόμουν, κι ενώ σκεπτόμουν ότι από Δευτέρα έπρεπε να πάω στην Αθήνα
για γιατρό, άρχισα να λέω το πρόβλημα μου στον παππού Ίάκωβο κοιτάζοντας
μία μικρή φωτογραφία του πού είχα απέναντι στο τραπέζι μου.