Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης
Ὅταν ἤδη συνάντησα τούς δύο ἀνωτέρω ἀδελφούς μοῦ διηγήθηκε ὁ Γέροντας τό ἑξῆς:
«Μ᾿
ἐπεσκέφθη πρόσφατα ὁ Πέτρος καί ζήτησε νά ἐξομολογηθῆ. Μά ἔκαμε τότον
καθαρή, τόσον εἰλικρινῆ ἐξομολόγησιν, πού δέν μοῦ ξανάτυχε. Μεταξύ ἄλλων
μοῦ λέγει μέ ὅλην του τήν εἰλικρίνειαν:
- Ἐγώ Γέροντα εἶμαι ὁ πιό ἁμαρτωλός, ἀλλά εἶμαι καί γεμάτος ἀρρώστιες καί τέλος πάντων εἶμαι ἕνας ἄχρηστος ἄνθρωπος. Θέλω νά γίνω μοναχός, ἀλλά μ᾿ αὐτά τά χάλια αἰσθάνομαι ἀνάξιος.
Τέτοιαν περίπτωσιν πρώτη φορά συνάντησα. Μή γνωρίζοντας τί νά τόν συμβουλέψω, τοῦ λέω:
- Ἀφοῦ παιδί μου σ᾿ ἔφερε ἐδῶ ἡ Παναγία, κάθισε λίγο μαζί μου νά σέ δοκιμάσω.
Ἔτσι κι ἔγινε. Ἐκάθησε. Ἀφοῦ ὅμως ἦλθε καί ὁ Γιῶργος ἤδη εἴχαμε πρόβλημα χώρου. Μοῦ λέει ὁ Πέτρος:
