Στον
κόσμο είχα μιά φίλη που την έλεγαν Σοφία. Ήταν δασκάλα. Οι γονείς της ήταν
πνευματικοί άνθρωποι. Η ίδια είχε πολλά χαρίσματα, αλλά δέν πίστευε στην 'Αγία
Τριάδα. Δασκάλα και να μη πιστεύει ότι η Αγία Τριάδα είναι ομοούσιος! Της
έλεγα: «Τι θα λες στα παιδιά;». Στενοχωριόμουν και της έκανα πολύ κομποσχοίνι,
να τη φωτίση ο Θεός. Μια νύκτα κατά τις τέσσερις, το πρωί, ακούω να μου χτυπούν
την πόρτα.
-Ποιος
είναι; Λέω.
-Εγώ η Σοφία, άνοιξέ μου.
Ήρθε
με κλάματα και μου λέει: