Ο πιο συνηθισμένος χαιρετισμός, καθώς κάποιος επισκέπτεται ένα μοναστήρι
της πατρίδος μας, είναι το «ευλόγησον», «ευλογείτε», «Ευλογείτε
γερόντισσα την ευχή σας», «Να ΄ναι ευλογημένο Γέροντα», «Ευλόγησον,
αδελφή, συγχώρεσέ με», «Είναι ευλογημένο αυτό, πάτερ;»
Τί σημαίνουν, όμως, όλα αυτά; είναι εκφράσεις τυπικές και στερεότυπες
κουβέντες των καλογήρων και μόνο; Ποιά είναι η σημασία τους για τον απλό
προσκυνητή, που δεν ζει στα βουνά και στις ερημιές, αλλά μέσα στη πόλη,
στο χωριό, στο θόρυβο, στις μέριμνες, στο σχολείο, στην εργασία, στην οικογένεια, και θέλει να ωφεληθεί, να
πάρει χάρη από το προσκύνημά του, να του μεταδώσουν οι μοναχοί ίσως κάτι
απ΄αυτά που βιώνουν;
Τα μοναστήρια στον Ορθόδοξο Μοναχισμό δεν είναι ένας χώρος απλής
συγκατοίκησης, αλλά, κατά το πρότυπο των αποστολικών κοινοτήτων, ένας
τόπος ευχαριστίας, αθλήσεως, αγιασμού, μετανοίας, «όπου η καρδία και η
ψυχή είναι μία και άπαντα κοινά. Όπου άνθρωποι απλοί, αλλά κεκλημένοι
απο τον Θεό για την αγγελική ζωή του μοναχικού πολιτεύματος, προσπαθούν
να κατακτήσουν την αγιότητα, να νεκρώσουν τον παλαιό άνθρωπο και τα πάθη
του, για να οδηγηθούν στην εν Χριστώ ανακαίνιση, την ανάσταση, τη
θέωση.
