Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ. «Τέτοιες ἀκριβῶς εἶναι καί οἱ ἀρετές σου μπροστά στόν Θεό», εἶπε ὁ μακάριος αὐστηρά. «Βρωμᾶνε, κυρία μου, βρωμᾶνε!».

Υπήρχαν κι άλλες περιπτώσεις ανάλογες.

Μιά φορά εμφανίστηκε μιά κυρία μ’ όλους τους τύπους της αριστοκρατίας. Ο Στάρετς δεν ήταν στό Μοναστήρι τήν ώρα πού η θαυμάστριά του έφτασε εκεί.

Ως συνήθως ήταν έξω, τριγυρνώντας στά δάση.

Κάποιοι όμως πού βρίσκονταν ψηλά στό καμπαναριό του Κιταγιέφσκαγια, είδαν τόν Στάρετς να επιστρέφη. Περπατούσε μέ σκυμμένο τό κεφάλι κι είχε βρώμικα κουρέλια καί πετσέτες κρεμασμένες πάνω του. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πού τά βρήκε όλα αύτά! Μιά άπ’ αύτές τις πετσέτες ήταν λερωμένη, χωρίς υπερβολή, μέ περιττώματα.

Προχωρώντας πρός τήν ευγενή κυρία ο Θεόφιλος σταμάτησε καί είπε σέ απλή μικρορώσικη διάλεκτο:

«Ω! Αυτή είναι μιά μεγάλη κυρία! Πρέπει νά σκουπίσω τά χέρια μου».

Καί τά σκούπισε μέ τήν λερωμένη πετσέτα.

«Ορίστε! Φίλησέ το!», της είπε απλώνοντας τό χέρι του. Εκείνη, όπως είναι ευνόητο, έκανε πρός τά πίσω μέ τρόμο.

Διαβάστε περισσότερα »

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/