Σε τούτο το
κεφάλαιο απαντώ σ’ εκείνους, που επιχειρούν ν’ αποσπάσουν τους νέους από το
δρόμο του Θεού και να τους τραβήξουν με το μέρος του «κόσμου», προβάλλοντας το
επιχείρημα: «Αυτά τα κάνει όλος ο κόσμος.
Γιατί εσύ ν’ αποτελείς εξαίρεση;». Εξαίρεση γι’ αυτούς είναι βέβαια η ζωή
του μέτρου, η καθαρή, η ολόφωτη και πασίχαρη ζωή της αρετής.
Πρώτα-πρώτα
πρέπει να πω πως όλοι αυτοί βρίσκονται στην πλάνη. Στέκονται μονάχα στην
επιφάνεια γι’ αυτό και κρίνουν επιπόλαια.
Επειδή το κακό κι η αμαρτία, με τις ποικίλες μορφές τους, κραυγάζουν, κάνουν
θόρυβο (είναι στη φύση του κακού να’ ναι κραυγαλέο και να δημιουργεί
εντυπώσεις), όσοι προβάλλον το πιο πάνω επιχείρημα, νομίζουν πως στην κοινωνία
υπάρχει μόνο το κακό και τίποτε άλλο. Πως όλοι οι άνθρωποι ακολουθούν το
δρόμο του κακού. Αν όμως ερευνήσουμε προσεκτικότερα, θα δούμε πως τα πράγματα
δεν είναι έτσι.
Υπάρχει η
αμαρτία, που θορυβεί προκλητικά και προβάλλει με αναίδεια, θρασύτητα και
κυνισμό.
