Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
Ἀναρωτιόμαστε πόσες μαῦρες σελίδες θὰ
κρατήσει τὸ βιβλίο τῆς νεώτερης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας γιὰ τὰ σκοτεινὰ
δρώμενα τῆς Μεταπολίτευσης; Φοβόμαστε ἂν οἱ ἑπόμενες γενιὲς μᾶς
κατηγορήσουν ὅτι τοὺς προδώσαμε γιὰ « τριάκοντα Εὐρώ»;
Καὶ ὅμως ὑπάρχει δρόμος ἀπαλλαγῆς ἀπὸ
τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας ποὺ σήμερα μᾶς νανουρίζει μὲ τὶς σειρῆνες τῆς
ἀξιολόγησής μας ἀπὸ τοὺς δαίμονες.
«... Πατέρα μου, ἁμάρτησα... Πάρε με ὡς
ἕνα δοῦλον σου...! Ἐγώ, τέκνον, τί εἶχα νὰ κάμω σ’ αὐτὰ τὰ συγκλονιστικὰ
λόγια; Ἠμποροῦσα νὰ μὴ ἐλεήσω τὸν δικόν μου υἱόν, που επέστρεψε;... Ὁ
Κύριος Ἰησοῦς».
Παρ’ ὅτι ἐκκλησιαστικῶς - λατρευτικῶς ἡ
Παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου πέρασε, ὅμως ὡς περιεχόμενο καὶ διδαχὴ ἡ Παραβολὴ
αὐτή, ὄχι μόνο εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρη, ἀλλὰ εἶναι ἀναπόσπαστη ἀπὸ τὴν
προσωπικὴν ἐμπειρία τῶν ἀμαρτωλῶν καί αγίων. Γι’ αὐτὸ καὶ χάριν τῶν ἐν
Χριστῷ ἀδελφων μετέφρασα τὴν ἑρμηνείαν της ἀπὸ τὸν χρυσοῦν Ἅγιον, τὸν
Χρυσόστομον.
