Ἡ πνευματική του βιογραφία μᾶς ὑπενθυμίζει μεγάλες μορφές ἀσκητῶν τῆς
ἀρχαίας Ἐκκλησίας. Τό ἀδύνατο σῶμα του ἄντεχε αὐτήν τήν ἄσκηση, γιατί
λάμβανε Χάρη ἀπό τόν Θεό.
Ἔκανε μεγάλες πνευματικές «τρέλλες» γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, στόν
ὕπνο, τό φαγητό, τίς μετάνοιες, τίς ὁδοιπορίες, τόν ἐγκλεισμό σέ
σπηλιές, τήν διαμονή σέ κουφάλες βελανιδιῶν, τήν κατάβαση σέ γκρεμό γιά
ἡσυχία, τήν στέρηση, τήν ἀκρότατη ἡσυχία, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί τήν ὀδύνη τῆς καρδιᾶς γιά ὅλον τόν
κόσμο, τήν φιλανθρωπία, τήν συνάντηση μέ ἀρκοῦδες καί τήν ἐπίδειξη
εὐγένειας σέ αὐτές, τήν ἀτρομία καί ἀφοβία του γιά πράγματα πού
προκαλοῦν φόβο. Δέν φοροῦσε παπούτσια στήν ἔρημο τοῦ Σινᾶ, γι’ αὐτό
«εἶχαν σχιστεῖ οἱ φτέρνες του καί ἔτρεχαν αἷμα».
http://hristospanagia3.blogspot.gr/