The Old Rectory
29 Οκτωβρίου 1967
Αγαπητή Αλεξάνδρα,
Ειρήνη σ’ εσένα.
Μετά την αποστολή του τελευταίου γράμματός μου, περίμενα τη δική σου
απάντηση· και αυτό είναι λίγο αντίθετο στη συνήθειά μου. Ερωτάς· «γιατί
στη συνήθειά σου;». Πράγματι σχημάτισα τη γνώμη ότι μπορώ κάπως να
διατηρώ σύνδεσμο και σχέσεις, να ενημερώνομαι για αγαπητούς σε σένα
ανθρώπους χωρίς υπερβολικά συχνή αλληλογραφία. Για παράδειγμα, να
ανταλλάσσουμε γράμματα δύο-τρεις φορές το χρόνο. Για περισσότερο δεν
επαρκεί ούτε η δύναμη ούτε ο χρόνος.
Συμμερίζομαι πλήρως τη σκέψη σου ότι, αν τα γηρατειά, η αλλαγή
που σβήνει τις φυσικές δυνάμεις, δεν συνοδεύονταν από κάποια πνευματική
πείρα, θα ήταν υπερβολικά βαρειά και ταπεινωτικά. Ταπεινωτικά,
γιατί ο άνθρωπος χάνει την αυθεντική ανθρώπινη αξία του, μοιάζει εν
μέρει με τα άλογα ζώα. Χάνεται όχι μόνο η δράση, η ακοή, αλλά ακόμη και η
ηθική του αντίληψη και η διανοητική του γρηγοράδα.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
