Λέγαμε τήν
προηγούμενη φορά, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ
καί τήν εὐχή τοῦ Γέροντα, γιά τό θέλημα
τοῦ Θεοῦ καί πόσο ὁ ἄνθρωπος ἠρεμεῖ
καί ἐλευθερώνεται ὅταν ἀναζητεῖ τό
θέλημα τοῦ Θεοῦ, κάνει τό θέλημα τοῦ
Θεοῦ καί τά δέχεται ὅλα ὡς θέλημα Θεοῦ,
ὡς ἀπό Θεοῦ. Πράγματι ὅλα γίνονται
εἴτε κατά εὐδοκία, εἴτε κατά παραχώρηση
τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχει δυαρχία, δηλαδή
δύο ἀρχές στόν κόσμο, ἡ ἀρχή τοῦ καλοῦ
καί ἡ ἀρχή τοῦ κακοῦ, ὅπως πρεσβεύουν
οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες κ.λ.π. Μία
εἶναι ἡ ἀρχή καί ἡ ἀρχή εἶναι ὁ Θεός.
«Ἐγώ εἰμι τό Α καί τό Ω, ἐγώ εἶμαι ἡ
ἀρχή καί τό τέλος τῶν πάντων» (Ἀποκ.
1,8). Ὅποιος λοιπόν πιστεύει ὀρθόδοξα,
δέν ἔχει νά φοβηθεῖ κανένα κακό καί
κανέναν ἄρχοντα τοῦ κακοῦ, κανέναν
δαίμονα καί κανέναν διάβολο, γιατί ὅλα
εἶναι κάτω ἀπό τήν στοργική πρόνοια,
τήν ἀγάπη, τή φροντίδα καί τή θέληση
τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως αἰσθήματα ὅπως
στενοχώρια, φοβία, ἄγχος ἤ ἀνασφάλεια
εἶναι ἀδικαιολόγητα γιά ἕναν πιστό
καί ὅπως ἔχουμε πεῖ εἶναι ἀποτελέσματα
τῆς ἀπιστίας μας.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/