Β. Η θλίψη αναπόφευκτο στοιχείο της χριστιανικής ζωής
Έτσι δέχτηκαν
οι Άγιοι στη ζωή τους τις θλίψεις: σαν φάρμακο θεϊκό, πιστεύοντας ότι τίποτε δε γίνεται χωρίς την Πρόνοια του
Θεού. Φάρμακο που γιατρεύει την αρρώστια της αμαρτίας.
Οι θλίψεις
δηλ. πρέπει να θεωρούνται φυσική απόδειξη της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.
Ο Απόστολος Παύλος το τονίζει με σαφήνεια: «δια
πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. Ιδ΄,
22). Οι θλίψεις του πιστού είναι συνάρτηση με τη διακαή επιθυμία του να ζήσει
την εν Χριστώ ζωή. Συμμετοχή στη ζωή του Χριστού σημαίνει συμμετοχή στις
θλίψεις Του («ει εμέ εδίωξαν, και υμάς
διώξουσιν» Ιω. ιε΄, 20) και οι
θλίψεις είναι όρος απαραίτητος για να γίνει δυνατή η είσοδός μας στη Βασιλεία
του Θεού.
«Και πως θα μπορέσω,
ρωτάει κάποιος, τον ι. Χρυσόστομο, να μην απογοητευτώ, όταν υποφέρω;» Και ο
Άγιος απαντάει: «Αν κατανοήσεις ότι,
είτε το θέλεις είτε δεν το θέλεις, θα υποφέρεις τον πόνο. Αν τον υποφέρεις με
ευχαρίστηση, πολλά θα κερδίσεις. Αν όμως τον περνάς με απελπισία, με ανησυχία
και βλασφημίες, ούτε τις θλίψεις θα λιγοστέψεις, αλλά και μεγαλύτερο τον
καταποντισμό και την απογοήτευσή σου θα κάνεις». Έτσι αντιμετώπισαν τις
θλίψεις οι σωστοί χριστιανοί και γι’ αυτό τις αγάπησαν.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
