Όταν
πρωτοεξομολογήθηκα τό 1950 στήν Τήνο, είχα γράψει τις αμαρτίες μου σε 6 κόλλες
αναφοράς, γεμάτες. Καί είχα καί άλλες πού τις θυμήθηκα μεταγενέστερα. Τόσες
πολλές αμαρτίες είχα κάνει, πού δεν είχα αφήσει τίποτα όρθιο καί είχα μαζέψει
όλη την βρωμιά καί την δυσωδία του κόσμου στήν ψυχή μου. Καί όμως ο Θεός
περίμενε την μετάνοια μου, διότι γνώριζε ότι θα επέστρεφα κάποτε, ώστε να μέ
χρησιμοποιήσει αργότερα, στήν διακονία Του, βοηθώντας τόν συνάνθρωπό μου.
* Πριν
επιστρέψω στο Χριστό, χρησιμοποιούσα
τό λόγο μου -τό τάλαντο πού μέ έδωσε ο Θεός- στο να αινείται ο διάβολος
καί όχι ο Θεός. ’Έλεγα αστεία καί βωμολοχίες στούς άλλους, προκειμένου
να γελάσουν.
Χωρίς έμενα δεν γινόταν χορός, γλέντι καί χαρτί, καί ήμουν η αφετηρία
όλων των εκδηλώσεων.
Καταλαβαίνετε τί ήμουνα...!
Γνώρισα κάποτε μια
καλόγρια, η οποία είχε θειο έρωτα. Αυτή η καλόγρια μέ βοήθησε μέ τόν τρόπο της , ώστε τό 1951 να επιστρέφω στο δρόμο
του θεού. Ή καλόγρια αυτή, όταν έλεγε τή
λέξη ΧΡΙΣΤΟΣ, έτρεχαν άφθονα δάκρυα από τά μάτια της, σάν να άνοιγε κάποιος από
μέσα της μια βρύση. Δεν έχω ξαναδεί αυτό τό πράγμα σε άλλον άνθρωπο (τό είδα
καί στον γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας) η καλόγρια αυτή μέ έλεγε χαρακτηριστικά:
