Είναι
πιο αξιολύπητοι οι αμαρτωλοί πού δεν αξιώνονται να υποβληθούν σε τέτοιες
πρόσκαιρες δοκιμασίες.
Εκείνοι
όμως πού είναι πραγματικά ταλαίπωροι καί αξιολύπητοι είναι αυτοί πού, ενώ είναι
στιγματισμένοι από κάθε είδους αμαρτία, όχι μόνο δεν αφήνουν να φανεί κανένα
σημάδι πού θα αποκάλυπτε την κατοχή τους από τον διάβολο, αλλά καί δεν υποφέρουν
από καμιά δοκιμασία άξια των πράξεων τους. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνοι είναι
ανάξιοι για να δεχθούν αυτό τό ταχύτατο καί αποτελεσματικό φάρμακο, πού
προσφέρεται σ’ αυτή τη ζωή. Αυτοί, ανάλογα μέ «τη σκληρότητα καί την αμετανοησία
της καρδιάς τους», οι οποίες δεν καθαρίζονται μέ τις τιμωρίες της παρούσας
ζωής, «μαζεύουν κατά του εαυτού τους θησαυρούς οργής, πού θα εξαπολυθούν
εναντίον τους κατά την ημέρα εκείνη, κατά την οποία θα ξεσπάσει η Θεία οργή καί
θα αποκαλυφθεί η δίκαιη κρίση του Θεού» (Ρωμ. 2, 5). Ημέρα κατά την οποία, «τό
σκουλήκι πού θα τούς κατατρώει δεν θα έχει τέλος καί η φωτιά πού θα τούς
κατακαίει δεν θα σβήσει ποτέ» (Ήσ. 66, 24).
