Για την αξία της
ολιγόλογης καί σιωπηλής προσευχής.
ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ.
Οι
προσευχές
μας πρέπει επίσης να είναι συχνές, αλλά καί σύντομες. Γιατί υπάρχει ο
κίνδυνος,
αν αυτές παραταθούν, να καταφέρει ο Εχθρός πού παραμονεύει, να μάς
διασπάσει.
Γιατί η πραγματική θυσία βρίσκεται ακριβώς σ αυτό πού ο Ίδιος μάς
επεσήμανε,
όταν μέ τό στόμα του προφήτη Δαυίδ μάς είπε: «Θυσία για τον Θεό είναι τό
συντετριμμένο πνεύμα»(Ψαλμ. 50, 19). Εδώ βρίσκεται, η αγνή προσφορά, η
«θυσία
δικαιοσύνης» (Ψαλμ. 50, 21) καί η «θυσία αινέσεως» (Ψαλμ. 49, 23). Αυτά
είναι
«τα παχιά σφάγια» καί τα «ολοκαυτώματα σιτευτών ζώων»(Ψαλμ. 65, 15).
Αυτή είναι η προσφορά μιας καρδιάς «συντετριμμένης» καί «ταπεινωμένης».
Αν προσφέρουμε τις
προσευχές στον Θεό μέ τη μέθοδο καί τη θέρμη πού περιγράψαμε, τότε θα
μπορούμε να
ψάλλουμε, μέ τη βεβαιότητα ότι αυτές εισακούσθηκαν: «Ας είναι η προσευχή
μου ενώπιόν
σου σαν θυμίαμα καί τα υψωμένα χέρια μου σαν τη θυσία την εσπερινή»
(Ψαλμ. 140,
2).
