(1) Λένε για τον μακάριο Αντώνιο ότι ποτέ του δε σκέφθηκε να κάνει κάτι
που να ωφελεί τον εαυτό του πιότερο από τον πλησίον του. Κι αυτό, γιατί
πίστευε πως το κέρδος του πλησίον του είναι γι’ αυτόν άριστη εργασία.
Και πάλι είπαν για τον αββά Αγάθωνα, ότι έλεγε πως «ήθελα να βρω ένα
λεπρό και να λάβω το σώμα του και να του δώσω το δικό μου». Είδες τέλεια
αγάπη; Και πάλι, αν είχε κάποιο πράγμα χρήσιμο, δεν άντεχε να μην
αναπαύσει μ’ αυτό τον πλησίον του. Είχε κάποτε μια σμίλη για να κόβει
τις πέτρες. Ήρθε λοιπόν ένας αδελφός κοντά του και, επειδή την είδε και
τη θέλησε, δεν τον άφησε να βγει από το κελί του χωρίς αυτή.
Πολλοί ερημίτες παρέδωσαν τα σώματά τους στα θηρία και στο ξίφος και στη φωτιά, για να ωφελήσουν τον πλησίον.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/