Ο π. Κλεόπας πολλές φορές μας συνιστούσε καθαρή και ειλικρινή
εξομολόγησι. Κάποια φορά μας ανέφερε και το παρακάτω περιστατικό κάποιου
ορθοδόξου Χριστιανού, του οποίου το σώμα έμεινε άλειωτο και τυμπανιαίο,
διότι δεν είχε εξομολογηθή στην ζωή τα αμαρτήματά του.
Στην Επισκοπή του Χούσι, το 1785 ζούσε ένας μοναχός, ονόματι Ραφαήλ.
Αυτός ο μοναχός ήτο αγγειοπλάστης και είχε ενάρετη ζωή. Την ημέρα δεν
έτρωγε τίποτε και μόνο το βράδυ, μετά την δύσι του ηλίου, έτρωγε πολύ
λίγο φαγητό. Μετά έπαιρνε ένα βιβλίο και εδιάβαζε. Για ύπνο επήγαινε και
εξάπλωνε στο Κοιμητήριο, ανάμεσα στους Σταυρούς των νεκρών. Χειμώνα και
καλοκαίρι εφορούσε ένα γιλέκο από δέρμα με μαλλί προβάτου και μ’ αυτό
κοιμόταν στα μνήματα.
Οι άλλοι μοναχοί τον ωνόμαζον «ο Ραφαήλ ο σαλός». Μακάρι να είμαστε κι εμείς σαλοί σαν αυτόν! Αυτός ήτο άγιος.
Δεν συνωμιλούσε με κανέναν, αλλά, οσάκις του ζητούσαν παραγγελίες,
εθαύμαζαν όλα τα έργα που εξήρχοντο από τα χέρια του. Τον ερωτούσαν
γιατί κοιμάται στο Κοιμητήριο κι εκείνος απαντούσε: «Διότι εκεί είναι
και η ιδική μου κατοικία. Εάν αύριο αποθάνω, δεν θα με πάτε εκεί; Γι’
αυτό θέλω κι εγώ να συνηθίσω με τα μνήματα».
Κάποια νύκτα, ενώ εκοιμάτο ο π. Ραφαήλ στο Κοιμητήριο δίπλα σ’ ένα
πέτρινο παλαιό Σταυρό, άκουσε τους δαίμονες να κτυπούν κάποιον που ήτο
μέσα σ’ ένα τάφο.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
