Ἀπὸ τὸν πρόλογο τοῦ νέου βιβλίου τοῦ π.
Διονυσίου Ταμπάκη
…Ἐπισκεπτόμενος πρόσφατα τὸν ἁγιασμένο Γέροντα
Νεκτάριο στὴν Καμάριζα τοῦ Λαυρίου καὶ ἔχοντας συναντήσει καὶ ἄλλες Ἁγιασμένες
μορφὲς στὴν ζωή μου (Ἅγιο Παϊσιο, π. Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη, π. Χαράλαμπο Διονυσιάτη,
π. Ἀμβρόσιο Λάζαρη, π. Εὐμένιο Λαμπάκη, π. Κύριλλο Γεραντώνη καὶ ἄλλους.)ἔκανα τὴν
ἑξῆς διαπίστωση: «Τελικὰ ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι γελαστοὶ καὶ ἔχουν πάνω ἀπ’ὅλα πολὺ χιοῦμορ». Καὶ μάλιστα
τέτοιου εἶδους χιοῦμορ ποὺ βγάζει ἀγάπη
καὶ ὠφέλεια συνάμα.
Πῶς εἶναι λοιπὸν δυνατὸν ἕνας κατάκοιτος ἄνθρωπος 85 χρονῶν μὲ χίλιες
δυὸ ἀρρώστιες πάνω του,εὐρισκόμενος στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου, νὰ κάνει τέτοιο ἔξυπνο
καὶ ὠφέλιμο χιοῦμορ καὶ τὸ πρόσωπό του νὰ γίνεται γελαστὸ καὶ λαμπερὸ σὰν τῶν
μικρῶν ξέγνιαστων παιδιῶν;
Τὸν ρωτῶ:
