Ἔργο Χρήστου Θωμᾶ.
τοῦ Ἱερέως Ἰωάννου Σπυρίδη, Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Γιαννιτσῶν
Τιμοῦμε καί συγγράφουμε λόγους γι᾽ αὐτόν πού δέν τοῦ ἄρεσαν ποτέ οἱ
τιμές καί τά λόγια καί δέν ἀναπαυόταν σέ ἐγκώμια, ἀλλά χαιρόταν νά ζεῖ
τήν ἐν χριστῷ μυστική ζωή.
Ἐπεδίωκε ὁ Ἅγιος Παΐσιος τήν ἀφάνεια μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του καί
ταπεινά χαιρόταν ἀκόμη καί ὅταν τόν κατηγοροῦσαν. Ἔλεγε γιά κάποιον πού
τόν κατηγοροῦσε ἔντονα: «αὐτός εἶναι ὁ εὐεργέτης μου». Βέβαια ἡ
μεγαλύτερη τιμή εἶναι νά προσπαθήσουμε νά τόν μιμηθοῦμε, κατά τό
δυνατόν.
Ἕνας ἀπό αὐτούς πού γνώρισαν προσωπικά τόν Ἅγιο Παΐσιο εἶναι καί ὁ
γράφων. Ἀξιώθηκα πολλές φορές νά τόν ἐπισκεφτῶ καί νά συναναστραφῶ μαζί
του. στάθηκα τυχερός καί αἰσθάνομαι εὐγνώμων πρός τό Θεό γιά δύο λόγους:
ὁ πρῶτος εἶναι ὅτι ἀξιώθηκα νά φιλοξενηθῶ γιά πέντε χρόνια στό περιβόλι
τῆς Παναγίας ὡς μαθητής στήν Ἀθωνιάδα σχολή, σ’ αὐτόν τόν εὐλογημένο
καί ἁγιασμένο τόπο, πού ὅπως ἔλεγε ἕνας ἀσκητής πού γνώρισα, ὁ
γερο-Χαράλαμπος ὁ κομποσχοινάς, «τά χώματα ἐδῶ τῆς Παναγίας εἶναι
ἁγιασμένα» καί ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι συνδέθηκα πνευματικά μέ τόν
εὐλαβέστατο ἁγιορείτη ἱερομόναχο π. Παΐσιο Κυριακοῦ, πνευματικό σήμερα
τῆς ἱερᾶς μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰλαρίωνος Μογλενῶν στήν Ἀριδαία, καί ὁ ὁποῖος
ἕλκει τήν καταγωγή του ἀπό τά Γιαννιτσά καί πιό συγκεκριμένα ἀπό τήν
ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
