Μια μέρα στο
Μοναστήρι μας, όπου ο παππούς διήνυσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ένας
αδελφός του είπε:
- Παππού,
έκαμα τις μετάνοιές μου, αλλά έπαθα υπερκόπωσιν.
- Πόσες
μετάνοιες έκαμες;
- Εκατόν
πενήντα.
Γυρίζει σε
λίγο ο παππούς και λέγει: «Μωρέ, έκαμε 150 μετάνοιες κι έπαθεν υπερκόπωσιν!».
Το ‘λεγε με όλην του την απλότητα και εθαύμαζε.
Επειδή έτυχε
να συναθροισθούν μερικοί νέοι εκεί, βρήκα την ευκαιρία και τον ερώτησα για να
ωφεληθούμε.
- Εσείς, παππού,
πόσες μετάνοιες εκάμνατε;
- Εμείς όταν
ήμασταν νέοι βγάζαμε μέχρι 3000 μετάνοιες και τα κομποσχοίνια τα τραβούσα όλη
νύχτα με σταυρούς. Μια φορά, όμως, επιάστηκεν ο ώμος μου και το ‘πα στον
Γέροντα. Από τότε μ’ έβαλε να κάμνω δίχως σταυρούς τα κομποσχοίνια, εκτός
βέβαια αυτά που υποχρεώνει ο καθημερινός μας κανόνας.
- Αν είναι
ευλογημένο, πέστε μας λίγα λόγια από τους αγώνες σας με τον Γέροντα.
