Ρωμ. 14,6 ὁ φρονῶν τὴν
ἡμέραν Κυρίῳ φρονεῖ, καὶ ὁ μὴ φρονῶν
τὴν ἡμέραν Κυρίῳ οὐ φρονεῖ. καὶ ὁ ἐσθίων
Κυρίῳ ἐσθίει· εὐχαριστεῖ γὰρ τῷ Θεῷ·
καὶ ὁ μὴ ἐσθίων Κυρίῳ οὐκ ἐσθίει, καὶ
εὐχαριστεῖ τῷ Θεῷ.
Ρωμ. 14,6 Εκείνός που φρονεί ότι αυτή η ημέρα είναι αγιωτέρα
από την άλλην, φρονεί τούτο εις δόξαν Θεού, και εκείνος που δεν ξεχωρίζει την
μίαν ημέραν ως αγιωτέραν από την άλλην, αλλά θεωρεί κάθε ημέραν αγίαν, εις
δόξαν του Κυρίου δεν την ξεχωρίζει. Και εκείνος που τρώγει από όλα τα φαγητά,
τρώγει προς δόξαν Θεού (διότι δοξολογεί και ευχαριστεί τον Θεόν που του τα
δίδει). Και εκείνος που δεν τρώγει από όλα, προς δόξαν του Θεού δεν τρώγει και
ευχαριστεί τον Θεόν, (που τον αξιώνει να κάνη αυτήν την μικράν θυσίαν).
Ρωμ. 14,7 οὐδεὶς γὰρ
ἡμῶν ἑαυτῷ ζῇ καὶ οὐδεὶς ἑαυτῷ
ἀποθνήσκει·
Ρωμ. 14,7 Και οι δύο προς δόξαν Θεού ενεργούν, όπως ενεργούν.
Διότι κανείς από ημάς τους πιστούς δεν ζη δια τον εαυτόν του, δια να κάνη το
ιδικόν του θέλημα, και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πεθαίνη δια τον ευατόν
του. (Η ζωή και ο θάνατός μας ανήκουν όχι εις ημάς, αλλά στον Θεόν).
Ρωμ. 14,8 ἐάν τε γὰρ ζῶμεν,
τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ
Κυρίῳ ἀποθνήσκομεν. ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε
ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν.
Ρωμ. 14,8 Διότι και εάν ζώμεν, ζώμεν δια να δοξάζωμεν με τα
έργα μας τον Κυριον, και εάν πεθαίνωμεν, πεθαίνομεν όταν ο Θεός το θελήση,
υποτασσόμενοι στο θείον του θέλημα. Λοιπόν και εάν ζώμεν και εάν αποθνήσκωμεν,
ανήκομεν στον Κυριον.
Ρωμ. 14,9 εἰς τοῦτο γὰρ
Χριστὸς καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ ἔζησεν,
ἵνα καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων κυριεύσῃ.
Ρωμ. 14,9 Διότι και ο Χριστός δι' αυτόν ακριβώς τον σκοπόν
και απέθανεν επί του σταυρού και ανεστήθη εκ των νεκρών και έλαβε πάλιν ως
άνθρωπος την ζωήν, δια να είναι κύριος και εξουσιαστής νεκρών και ζώντων.
Ματθ. 15,32 Ὁ δὲ Ἰησοῦς
προσκαλεσάμενος τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ εἶπε·
σπλαγχνίζομαι ἐπὶ τὸν ὄχλον, ὅτι ἤδη ἡμέραι
τρεῖς προσμένουσί μοι καὶ οὐκ ἔχουσι τί φάγωσι· καὶ
ἀπολῦσαι αὐτοὺς νήστεις οὐ θέλω, μήποτε ἐκλυθῶσιν
ἐν τῇ ὁδῷ.
Ματθ. 15,32 Ο δε Ιησούς επροσκάλεσε τους μαθητάς του και είπε·
“σπλαγχνίζομαι τον λαόν αυτόν, ότι τρεις τώρα ημέρας μένουν κοντά μου και δεν
έχουν τι να φάγουν. Δεν θέλω δε να τους αφήσω να γυρίσουν εις τα σπίτια των
νηστικοί, μήπως και παραλύσουν στον δρόμον και πέσουν από την πείναν”.
Ματθ. 15,33 καὶ λέγουσιν αὐτῷ
οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· πόθεν ἡμῖν ἐν ἐρημίᾳ
ἄρτοι τοσοῦτοι ὥστε χορτάσαι ὄχλον τοσοῦτον;
Ματθ. 15,33 Και λέγουν προς αυτόν οι μαθηταί του· “από που ημπορούμε
να έχωμεν ημείς εδώ στον έρημον αυτόν τόπον τόσους άρτους, ώστε να χορτάσωμεν
τόσον πολύν λαόν;”
Ματθ. 15,34 καὶ λέγει αὐτοῖς
ὁ Ἰησοῦς· πόσους ἄρτους ἔχετε; οἱ δὲ
εἶπον· ἑπτά, καὶ ὀλίγα ἰχθύδια.
Ματθ. 15,34 Και λέγει εις αυτούς ο Ιησούς· “πόσα ψωμιά έχετε;”
Εκείνοι δε απήντησαν· “επτά και κάτι λίγα ψαράκια”.
Ματθ. 15,35 καὶ ἐκέλευσε
τοῖς ὄχλοις ἀναπεσεῖν ἐπὶ τὴν γῆν.
Ματθ. 15,35 Και συνέστησε εις τα πλήθη, να καθήσουν κατά γης.
Ματθ. 15,36 καὶ λαβὼν τοὺς
ἑπτὰ ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας, εὐχαριστήσας
ἔκλασε καὶ ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ,
οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις.
Ματθ. 15,36 Και αφού επήρε τους επτά άρτους και τα ψάρια,
ευχαρίστησε τον ουράνιον Πατέρα, τα έκοψε κομμάτια, και τα έδωκε στους μαθητάς
του και οι μαθηταί εις τα πλήθη.
Ματθ. 15,37 καὶ ἔφαγον
πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον
τῶν κλασμάτων ἑπτὰ σπυρίδας πλήρεις·
Ματθ. 15,37 Εφαγαν δε όλοι και εχόρτασαν και εμάζεψαν ο,τι είχε
περισσεύσει από τα κομμάτια, επτά μεγάλα κοφίνια γεμάτα.
Ματθ. 15,38 οἱ δὲ ἐσθίοντες
ἦσαν τετρακισχίλιοι ἄνδρες χωρὶς γυναικῶν καὶ
παιδίων.
Ματθ. 15,38 Αυτοί δε που έφαγαν ήσαν τέσσαρες χιλιάδες άνδρες, εκτός
από τα γυναικόπαιδα.
Ματθ. 15,39 καὶ ἀπολύσας
τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ πλοῖον καὶ ἦλθεν
εἰς τὰ ὅρια Μαγδαλά.
Ματθ. 15,39 Και αφού διέλυσε τα πλήθη, εμπήκε στο πλοίον και ήλθε
εις τα σύνορα Μαγδαλά, νοτίως της Καπερναούμ.
