ΣΥΜΒΟΛΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΝ
ΕΝΑΙΣΙΜΟΣ ΕΠΙ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΑ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΥΠΟΒΛΗΘΕΙΣΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΝ ΣΧΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΑΘΗΝΑΙ 1969
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β¶
Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΣ ΤΗΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
Ι. Ο σκοπός της Ποιμαντικής των φυλακισμένων.
Σκοπός της Ποιμαντικής του εν φυλακή ανθρώπου, ως και παντός ανθρώπου είναι αφ’ ενός μεν η καθοδήγησις και οικοδομή αυτού εις την κατά Χριστόν ζωήν, αφ’ ετέρου δε η παρηγορία και ενίσχυσις αυτού προς ανακούφισιν εκ των ψυχικών και σωματικών πόνων και στερήσεων[01].
α) Η οικοδομή εις την κατά Χριστόν ζωήν.
Εκάστη ψυχή είναι κεκλημένη υπό του Θεού εις ένωσιν μετά του Νυμφίου
Χριστού εν τω σώματι Αυτού, τη Εκκλησία. Αλλ’ επειδή την ένωσιν ταύτην
εμποδίζει η υποδούλωσις της ψυχής εις την αμαρτίαν, ήτις
επαναλαμβανομένη και σταθεροποιουμένη καθίσταται εις τον άνθρωπον έξις
και δευτέρα φύσις, ήτοι «πάθος»[02], προέχει η κάθαρσις από των παθών,
δια ν’ ακολουθήση η αύξησις αύτης εις Χριστόν[03]. Τα πάθη προσκολλώντα
τον άνθρωπον δι’ όλων αυτού των δυνάμεων (νοητικών, βουλητικών και
συναισθηματικών) εις την σάρκα και την ύλην σκοτίζουν τον νουν και τον
εμποδίζουν να οδηγήση τον άνθρωπον εις την εσωτερικήν ενότητα, διά της
ενώσεως με τον Θεόν και της αγάπης προς τους άλλους ανθρώπους[04]. Ως δε
διδάσκει σοφώς και ο Μ. Βασίλειος «αρχή προς την ανάληψιν των καλών, η αναχώρησις των κακών»[05], ήτοι η θεραπευτική αγωγή δέον να άρχηται διά της εκριζώσεως των κακών έξεων, δια να επακολουθήση «η ενίσχυσις των εμφύτων προς το αγαθόν τάσεων του ανθρώπου»[06].
