Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς λέγει γιά τήν εἰκόνα τοῦ φιλάργυρου ἀνθρώπου «Ὁ
νοῦς του σκοτίσθηκε, ἡ καρδιά του πωρώθηκε κι ἡ ψυχή του ἔχει διαφθαρεῖ.
Ὁ,τιδήποτε τό καλό εἶχε ἀποκτήσει στήν ψυχή του μαύρισε ἤ χάθηκε
ἐντελῶς.
Εἶναι ἄσπλαγχνος, ἄπονος, ἀσυμπαθής καί ἀνελεήμονας, τά πάθη τοῦ πλησίον
του δέν συγκινοῦν τήν ἀναίσθητη καρδία του. Ἡ δυστυχία τῶν ἀδελφῶν του
δέν συγκινοῦν τά σπλάγχνα του, κανένα δέν σκέπτεται, δέν φροντίζει, δέν
λυπᾶται, κανένα δέν συμπαθεῖ. Ἄν ἡ κοινωνία τῶν
ἀνθρώπων χαθεῖ ἀπό πεῖνα, οἱ ἀποθῆκες του δέν θά ἀνοίξουν. Τήν δυστυχία
τῶν ἄλλων θεωρεῖ εὐκαιρία γιά τήν ἐπαύξηση τοῦ πλούτου του. Πλεονέκτης
καί ἄπληστος ἐπωφελεῖται ἀπό τίς δυστυχίες τῶν ἄλλων καί χαίρει γιά
αὐτές περισσότερο ἀπό ὅσο γιά τίς εὐφορίες τῆς γῆς καί τόν πλοῦτο τοῦ
πλησίον του»1.
Ὁ γέροντας Παΐσιος μιλώντας γιά τήν εὐγνωμοσύνη πού πρέπει νά
προσφέρουμε στόν Θεό, ἔλεγε «Μερικοί λένε “πιστεύω ὅτι ὁ Θεός θά μέ
βοηθήσει”, καί ἀπό τήν ἄλλη προσπαθοῦν νά μαζεύουν χρήματα, γιά νά μή
στερηθοῦν τίποτε.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
