Επειδή ο Απόστολος μας
συμβουλεύει να υπακούωμε στους προεστώτας, φίλε του Θεού, ξεχνώντας κι
εγώ την αδυναμία μου και παραβλέποντας το ακαλλές του λόγου μου,
υπήκουσα στον τίμιο Πατέρα, ο οποίος μου ανέθεσε να συγγράψω με συντομία
περί της Συνόδου των Αγίων τριακοσίων δέκα και οκτώ Πατέρων που έγινε
στη Νίκαια, και να την παραδώσω στην υπ’ αυτόν αγιοτάτην Εκκλησία της
Νικαίας, ώστε να έχη στην διάθεσή της γραπτή την διήγηση της πνευματικής
αγωνίας εκείνων των οποίων είχε απολαύσει και την σωματική παρουσία.
Και όσα μεν κατά την δύναμή μου θα αναφέρω εγώ, συγκρινόμενα με το
μεγαλείο της εναρέτου πολιτείας των Πατέρων, ομοιάζουν θα έλεγα με
σταγόνα στον ωκεανό. Της ιδικής τους δε τελειότητος έργο είναι το να μη
δίδουν τόση σημασία στον τρόπο της εκφράσεως, αλλά να μας τιμήσουν με
την συμπάθειά τους αναλόγως με την προθυμία της υπακοής.
Όταν
εβασίλευσαν στην Ρώμη ασεβώς ο Μαξιμιανός, ο Λικίνιος και ο Μαξέντιος,
πολλούς πιστούς Χριστιανούς, οι οποίοι ηρνήθησαν να θυσιάσουν στους
δαίμονες, υπέβαλαν σε βασανιστήρια και θάνατον, ευρήκαν δε δικαίως και
αυτοί τέλος αντάξιο της ειδωλομανίας τους. Τότε ανέτειλε παραδόξως από
την Δύση, σαν φωστήρας, ο φιλοχριστότατος Κωνσταντίνος, ο αρχηγός της
Ορθοδόξου πολιτείας και πρόβολος της αμώμου πίστεως.
