Μεγάλη ἦταν ἡ ἀγάπη του πρὸς ὅλους, μεγάλη ἡ ὑπομονή του, ἔντονο τὸ ἀσκητικό του φρόνημα, βαθειὰ ἡ λειτουργική του ζωή. Αὐτὰ τὸν ἔφερναν κοντὰ σὲ ἄλλες μορφὲς ποὺ γνώρισα, ὅπως ὁ Ὅσιος Πορφύριος καὶ ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ἀλλὰ καὶ ὁ γέρων Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου, μὲ τὸν ὁποῖον διατηροῦσε ἰδιαίτερες σχέσεις.
Ὁ γέρων ἦταν αὐστηρὸς στὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ ἐπιεικὴς πρὸς τοὺς ἄλλους. Γι αὐτὸ καὶ τόνιζε ὅτι ὁ πνευματικὸς πατέρας πρέπει νὰ ἀναλαμβάνει εὐθῦνες ἔναντι τῶν πνευματικῶν του τέκνων. Πολὺ συχνὰ εἶχε σημεῖα προοράσεως καὶ διοράσεως. Γι αὐτὸ καὶ ὅταν ὡς νέος δυσκολευόμουν νὰ ἐξαγορεύσω κάτι στὴν ἐξομολόγηση, μοῦ τὸ ἔλεγε ὁ ἴδιος. Παρόλα αὐτὰ ζητοῦσε νὰ τὸ ἐπαναλάβω, γιατί, ὅπως ἔλεγε, ἔπρεπε ἐγὼ νὰ μάθω νὰ ἐξομολογοῦμαι.
Ἤμουν ἤδη νεαρὸς κληρικός, ὅταν μὲ πῆρε ἕνα καλοκαίρι καὶ μὲ ἀνέβασε σὲ ἕνα ἐκκλησάκι σὲ ἕνα λόφο τῆς Πάρου. Ἐκεῖ ἐπρόκειτο νὰ νηστέψουμε καὶ νὰ συγκεντρωθοῦμε στὴν προσευχή.
