«Υπόκρισίς εστιν έτερον έχειν και έτερον ποιείν» (Χρυσόστομος)
Της υποκρισίας το αμάρτημα, που πολλοί δυστυχώς από εμάς το θεωρούν
ως πλεονέκτημα και το χειροκροτούν ως προσόν ωφέλιμο και ως αναγκαία
δήθεν οικονομία, είναι μέγα αμάρτημα και πολλών και ποικίλων αμαρτιών
πρόξενος.
Η υποκρισία ρίζα έχει την πονηρία, καρπούς δε το ψεύδος, την απάτη,
τη δολιότητα, την αισχροκέρδεια, την αδικία, τη βλάβη, και γενικά την
εξόντωση του πλησίον. Για μερικούς όλα αυτά ίσως φαίνονται αστεία και
παράδοξα, αλλά αν θελήσουμε να πλησιάσουμε και να ρωτήσουμε τον Θεό, θα
πληροφορηθούμε ότι θέλει τα ήθη των ανθρώπων τίμια, τον νου καθαρό και
την ψυχή αγία, γι’ αυτό προστάζει λέγοντας: «Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστιν»
(Ματθ. 5:37). Ώστε, αν άλλα έχουμε στην καρδιά και άλλα με τα χείλη μας
λέμε, αυτά είναι γεννήματα της πονηρίας και εφευρέματα του διαβόλου.
Όταν άλλο σκεπτόμαστε και άλλο λέμε, ή όταν άλλο λέμε και άλλο
πράττουμε, πέφτουμε στο αμάρτημα της υποκρισίας, δηλαδή είμαστε ψεύτες,
απατεώνες, επιβλαβείς, δόλιοι κ.τ.τ.
Αν προσέξουμε τους υποκριτές, θα τους βρούμε να κάνουν ελεημοσύνες,
προσευχές, νηστείες, να ελέγχουν τα «κάρφη», δηλαδή και τα μικρότατα
σφάλματα των άλλων, να είναι ζηλωτές υπέρ της θρησκείας, να διδάσκουν
αρετή, να μιλούν, να ντύνονται, να βαδίζουν κατά πάντα θεοσεβώς, να
είναι ενδεδυμένοι εν γένει την αρετή και τη θεοσέβεια.
