Όλα
ξεκίνησαν στις 6 Δεκεμβρίου 1965. Εγώ ήμουν εφημέριος στο ναό των Αγίων Κοσμά και
Δαμιανού στην πόλη Κόρτσα, της περιοχής Ρόβενσκ. Τότε οι κομμουνιστές έκλεισαν την
εκκλησία τού Αγίου Νικολάου. Εγώ ήξερα ότι θα γίνει αυτό και μετά το τέλος μιας
Θείας Λειτουργίας από τη στενοχώρια μου έψαλα τόσο δυνατά, πού έσπασαν οι
φωνητικές μου χορδές. Το επόμενο πρωί ίσα-ίσα πού μπορούσα να μιλάω. Άρχισα
θεραπείες, χάπια, ενέσεις. Τίποτα δε με βοηθούσε, μ’ όλο πού πήγα σε γιατρούς και
στο Κίεβο και στη Μόσχα. Εξαιτίας της λαρυγγίτιδας και της φαρυγγίτιδας,
άρχισαν να δημιουργούνται κάποια εξογκώματα. Παρ’ όλες τις θεραπείες έχασα τη
φωνή μου οριστικά. Μετά από ένα χρόνο δεν μπορούσα να μιλάω ούτε ψιθυριστά. Στη
Θ.Λειτουργία με βοηθούσαν άλλοι ιερείς και διάκονοι.
Στην
κεντρική πολυκλινική της Μόσχας όπου έφτασα χάρη σε παλιούς συμφοιτητές μου, η
διάγνωση ήταν η εξής: Καρκίνος γ' βαθμού...στό λαιμό.
Έπρεπε επειγόντως να
γίνει εγχείριση. Για να επιβεβαιώσουμε τη διάγνωση, ο καθηγητής της Θεολογικής
Ακαδημίας της Μόσχας, ηγούμενος Σωφρόνιος (Ντμιτρούκ, τώρα επίσκοπος Τσέρσκας και
Κάνεβσκ) με πήγε σ’ έναν καθηγητή πού προσέφερε τις ιατρικές του φροντίδες
στούς μοναχούς της Λαύρας τού Αγίου Σέργιου (Σεργκέεβ Πόσαντ), πού αφού με εξέτασε,
μου είπε: «Εσείς είστε ιερέας. Ετοιμάζετε τούς ανθρώπους για την αιώνια ζωή.
Τώρα πρέπει να ετοιμαστείτε και σεις γι’ αυτόν το δρόμο, επειδή η θεραπεία δε
σάς βοηθά σε τίποτα...
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
