«Ὁ
μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ
ἐστί
καί
ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καί οὐκ οἶδε
ποῦ ὑπάγει,
ὅτι
ἡ σκοτία ἐτύφλωσε τούς ὀφθαλμούς
αὐτοῦ»
Α΄
Ἰω. 2. 11
Ἀγίου
Δημητρίου τοῦ Ροστώφ
Ὁ
ὕπνος τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ζήλεια, ὁ
φθόνος, πού γεννιέται ἀπό τήν ὑπερηφάνεια.
Μή
ζηλεύεις, ἀδελφέ μου, κανέναν ἄνθρωπο
γιά τήν εὐτυχία του ἐδῶ στή γῆ. Μή
ζηλεύης τόν πλούσιο καί τόν ἔνδοξο. Μή
ζητᾶς «θυσαυρούς ἐπί τῆς
γῆς, ὅπου σής
καί βρῶσις ἀφανίζει,
καί ὅπου κλέπτουσι
διορύσουσι καί κλέπτουσι»
(Ματθ. 6. 19). Νά ζηλεύης καί νά μιμῆσαι
τόν ἐργάτη τῆς ἀρετῆς, τόν ἄνθρωπο
τοῦ Θεοῦ τόν χαριτωμένο ἀπό τό Ἅγιο
Πνεῦμα, τόν πιό ἔνδοξο ἀπό τούς ἐνδόξους
καί τόν πιό πλούσιο ἀπό τούς πλουσίους,
πού ἀποταμιεύει «θησαυρούς ἐν
οὐρανῷ, ὅπου οὔτε
σής οὔτε βρῶσις
ἀφανίζει, καί ὅπου
κλέπται οὐ διορύσσουσιν
οὐδέ κλέπτουσιν» (Ματθ.
6. 20).
